Wojciech Gunia zaszufladkowany jest jako pisarza grozy, lub weird fiction. Jednak etykiety te są zdecydowanie zbyt wąskie, by opisać jego prozę, która gra na lękach fundamentalnych i metafizycznych. Rozbiera rzeczywistość na czynniki pierwsze i dokopuje się do przerażającej prawdy: nasz świat jest absurdalny.
Tak na zdrowy rozum to wszystko nie powinno się udać - przypadkowość losów, kruchość ludzkiego życia, świat który chwieje się na glinianych fundamentach – totalny katastrofa powinna się zdarzyć szybciej niż później. Bardzo cienka błona oddziela nas od chaosu i entropii. Ludzie wkładają bardzo dużo wysiłku, by o tym wszystkim zapomnieć: budują społeczeństwa, systemy religijne, filozoficzne teorie, wzniosłe humanistyczne idee – ale wszystko to tylko zasłona dymna, żeby ukryć fakt, iż w makro skali jesteśmy tylko pyłkiem. Narracje Guni kręcą się wokół prawdy, że najwłaściwszą postawą wobec świata jest bezdenny lęk. Tak jest zarówno w “Domie wszystkich sów” (wyróżnionym w zeszłym roku nagrodą im. Macieja Parowskiego oraz nagrodą im. Jerzego Żuławskiego) , jak i jego pozostałych książkach: “Powrót”, “Miasto i rzeka”, “Nie ma wędrowca”, “Złe wszechświaty”.